Czyli o co chodzi w Wernisażerii i dlaczego piszę blog o sztuce tak, a nie inaczej

Wernisażeria to pierwszy lifestylowy blog o sztuce i o wernisażach, bo kultura i sztuka to mój styl życia, nie moda. To przestrzeń, w której piszę moje obszerne FELIETONY WERNISAŻOWE: subiektywne, merytoryczne, pełne zaskakujących dygresji i specyficznego humoru teksty o wernisażach, sztuce, kulturze, historii i literaturze.

Felietony wernisażowe to znacznie więcej niż krytyka sztuki czy pisanie o samej sztuce.

Kiedyś spotkałam się z uwagą, że na Wernisażerii, jako blogu o sztuce, nie zaznaczam, że coś jest dobrą albo złą sztuką (cokolwiek to znaczy), a – jako osoba opiniotwórcza –  powinnam ludzi edukować i kształtować gusta. Bo tak całe dzikie masy (gdzie one są??), które mnie czytają, nie wiedzą, czy mają się zachwycać czymś, co zachwyca, czy nie zachwycać, gdy coś nie może zachwycać. I co mają zrobić w sytuacji, skoro coś ich zachwyca, a nie powinno zachwycać, a co wówczas, gdy coś nie zachwyca, a powinno zachwycać. Wybaczcie, nawet Gombrowicz by się zaciął.

Felietony wernisażowe i wernisażing, a nie łysa krytyka sztuki

W moich felietonach wernisażowych piszę o całym zjawisku wernisażingu, pewnej narracji wynikającej z określonej sytuacji towarzysko-artystycznej, jaką jest właśnie wernisaż. Piszę o sztuce zarówno w kontekście wystawy, jak i całej jej oprawy (światła, cateringu, muzyki, ludzi).

To nie są ograniczone gatunkowo recenzje czy teksty stricte krytyczno-sztuczne. Konkretny wernisaż jest pretekstem do snucia na blogu erudycyjno-humorystycznych rozważań, a nie suchej krytyki sztuki.

Jak kompulsywno-obsesyjna łyżwiarka nałogowo ślizgam się po dziedzinach i odnogach wiedzy oraz szeroko rozumianej humanistyki (choć nie tylko!). Bez tak rozległych meandrów myślowych nie umiem żyć, prawie jak bez barollo i nart (ale niekoniecznie jednego i drugiego w tym samym momencie).

Czym jest felieton?

Jak wiadomo nawet na Marsie, najgorszym źródłem wiedzy w naszej galaktyce jest Wikipedia. Jednak nawet tam (w Wikipedii, nie na Marsie) felieton jest idealnie zdefiniowany jako tekst pisany „w osobistym tonie, lekki w formie, wyrażający – często skrajnie i złośliwie – osobisty punkt widzenia autora”.

Więc nie rozumiem, dlaczego niektóre galerie (oraz artyści) zdążyli się obrazić, że na swoim blogu o sztuce nie pieję z zachwytu nad nimi (jakby wystarczającym powodem było już samo to, że są). Poza tym mieli mi za złe, że piszę o artystach, o których ich zdaniem nie powinnam i z kilku wernisaży, na których jestem w tygodniu, wybieram do opisania akurat ten. Odpowiedź jest bardzo prosta: bo według mnie właśnie ten wernisaż był ciekawy.

Czego nie robię, co robię i co bym chciała

Nie mam zamiaru na Wernisażerii uprawiać krytyki sztuki w znaczenia krytykowania. Nie chcę oceniać i grzmieć ex catedra, czy sztuka danego artysty jest dobra czy zła (ponownie: cokolwiek to znaczy). Wychodzę z założenia, że każdy ma oczy i serce, bo z wiedzą to różnie bywa, więc sam jest w stanie ocenić, czy coś do niego przemawia, czy nie.

W internecie i życiu offline jest tak dużo krytyki, krytykanctwa, hejtu i jadu,  że w najmniejszym nawet stopniu nie chciałabym do tego się dokładać. Dlatego na Wernisażerii nie piszę o błędach warsztatowych, fatalnej kompozycji ani o żadnych innych uchybieniach, które niekiedy widzę, bo nie o to chodzi. Wolę pisać o tym, co zapadło mi w pamięć jako coś oryginalnego i wspaniałego. I wokół tego snuć na blogu swoje niekończące się rozważania.

Poza tym bardzo bym chciała, żeby moje felietony wernisażowe wywoływały wielkie “wow” poznawcze w czytelnikach. Nie tylko zachęciły do zobaczenia opisywanej przeze mnie wystawy, ale też dostarczyły materiał do przemyśleń oraz wielką pajdę wiedzy i nieznanych dotąd dzieł sztuki, faktów, zjawisk, nurtów, koncepcji itd. A jeśli nie, to mam nadzieję, że przynajmniej sprawią, że się parę razy uśmiechniesz i powiesz “no coś takiego!”.

Zapraszam też na Instagram, Facebooka i Pinterest.

Wszędzie są inne materiały, bo wpisy o wernisażach i sztuce wrzucam kilka razy w tygodniu (i zawsze zawierają mnóstwo zdjęć!). A na moim kanale na YouTube niebawem będą dostępne dodatkowe materiały wizualne, przynajmniej mam taką nadzieję, bo na razie “niebawem” trwa od września.