„Beksiński. Wizje życia i śmierci”. Poniekąd recenzja albumu.

„Jestem melancholikiem, któremu bliski jest Kafka, egzystencjalizm, te sprawy” powiadał Zdzisław Beksiński i to zdanie najlepiej podsumowuje fantastyczny – w sensie dosłownym i metaforycznym – album, który dostałam od Wydawnictwo BOSZ. 

Autorka Dorota Szomko-Osękowska zajęła się egzystencjalizmem w twórczości Beksińskiego, i to zajęła się kompleksowo: w środku albumu „Beksiński. Wizje życia i śmierci” są wypowiedzi Beksińskiego, fragmenty książek o Beksińskim oraz interpretacje prac. Beksińskiego.  A także mnóstwo reprodukcji niesamowitych prac. Beksińskiego.

Beksiński. Wizje życia i śmierci

Moje serce filologa-filozofa raduje się, że w albumie błyszczy głównie Jean-Paul Sartre, ale i Martin Heidegger, Søren Kierkegaard, Arthur Schopenhauer, Friedrich Nietzsche, Blaise Pascal i Roman Ingarden; sami weseli panowie. Tytuł „Beksiński. Wizje życia i śmierci” streszcza 175 stron i 3 konkretne wątki: samotność jednostki, przemijanie i destrukcja świata oraz lęk przed śmiercią. Uroczo. 

Jestem zachwycona, bo po rozmachu publikacji widać, jaki to był artysta totalny z obłędną wyobraźnią. Jest pełen przegląd wszystkich mediów i technik Zdzisława Beksińskiego: olej, cienkopis, pastel, węgiel, kredki, gips; malarstwo, rysunek, fotomontaż i grafika komputerowa, a przede wszystkim fotografia artystyczna, której jest mrowie a mrowie. 

Pojawia się mnóstwo mało znanych prac, w tym „Dziecko” wyglądające jak kolorowy rysunek machnięty przez dziecko, ale i słynnych prac „szkieletowych”, wyciąg z surrealizmu i concept art, no bajka. 

Dwa miliony za Beksińskiego

W albumie jest też obraz „BA 74”, który w 2019 roku w Sopockim Domu Aukcyjnym został sprzedany za 330 tysięcy złotych (+ opłaty aukcyjne), tym samym ustanawiając rekord, jeśli chodzi o tego artystę. Jednak w maju w 2021 roku, również w SDA, rekord został pobity, bo obraz o typowym dla Beksińskiego tytule „Bez tytułu” został sprzedany za prawie milion złotych z opłatami aukcyjnymi. Ale i to nie koniec, bo kilka miesięcy później i ten rekord został pobity. W DESA UNICUM „Postać” poszła za prawie dwa miliony złotych, tym samym przekraczając estymację o ponad milion złotych.

Podoba mi się zestawienie prac Zdzisława Beksińskiego z malarstwem Francisa Bacona czy z rzeźbami Alberto Giacomettiego oraz różnych motywów (np. krzyku, powykręcanych postaci) już w twórczości samego Beksińskiego. 

Album jest pięknie wydany i konkretny (90 reprodukcji na czarnych stronach – bo jakie mogłyby być bardziej „Beksińskie” strony, różowe?) oraz czytelny, przypisy lądują na marginesach. 

Zdzisław Beksiński i jesieniara Camus

Zaś przypisy są dlatego, bo książka jest rozszerzoną pracą magisterską, ale pisaną przyjaznym językiem. Zero akademickiej nudy i pretensjonalności godnej wystawy persów, a wiecie, że jestem na to uczulona. Na nudne i napuszone pisaniny, nie na napuszone koty. Tych ostatnich może być jak najwięcej, nie ma czegoś takiego jak za dużo kotów.

Na zdjęciu widzicie mnie siedząca z albumem w kawiarni w Łazienkach. Przy okazji americano i pokazywania albumu okazało się, że jego okładka idealnie pasuje do złocistych liści, do których idealnie z kolei pasuję ja, mocno jesienna. Wychodzi na to, że byłam jesieniarą, zanim stało się to modne. 

Pozostając w kręgu egzystencjalizmu – wychodzi również na to, że jeszcze większą jesieniarą był Albert Camus, który już długo przede mną zachwycał się „jesień to druga wiosna, kiedy każdy liść jest kwiatem”.  Wrażliwiec. 

Memy o Beksińskim

Dziś krótki wpis, całkiem jak nie mój, ale to naprawdę ja go pisałam. Na pewno poznajecie po charakterze pisma, szczególnie po tym, jak stawiam literę „k”. 

A wracając jeszcze do albumu Wydawnictwa BOSZ: jeśli kochacie Beksa, czeka Was musowy spacer do księgarni. Nie lenić się, spacerować.

A jeśli chcecie obejrzeć powstałe na podstawie obrazów Zdzisława Beksińskiego memy, które artysta Jarek Kubicki umieszczał na fanage’u „Apokalipsa według Beksińskiego”, to koniecznie przeczytajcie mój felieton „Sztuka w kwarantannie”. Obrazom towarzyszą jedno-dwulinijkowe absurdalne podpisy związane z wówczas nową sytuacją, jaką był wybuch pandemii.

***